Chemorexia

Opeens zie ik het: de overeenkomst tussen anorexia en chemo's doorstaan. Verpleegkundige G had me vorige week gevraagd hoe het ervoor stond met het gevoel in mijn vingers. Kon ik nog wel een klein knoopje vastpakken? Zo niet, dan moest de kuur misschien worden gestaakt, want de bijwerkingen van taxol kunnen blijvend zijn. De oncoloog zou dat uiteindelijk beslissen, maar ik moest aangeven wat ik voelde. En me realiseren dat de kuur ook nog een tijdje doorwerkt na afloop.
Hoeveel mensen zullen de bijwerkingen bagatelliseren om maar de volle laag aan chemogif toegediend te krijgen? Ik noem het chemorexia, te herkennen aan:

• Bijwerkingen negeren.
• Als je last hebt van bijwerkingen, voel je je sterk.
• Verbergen dat je last hebt van bijwerkingen.
• Je schamen voor anderen als je een bijwerking laat merken.
• De hele dag bezig zijn met bijwerkingen en jezelf wijsmaken dat er niets aan de hand is.

De overeenkomst met anorexia is het gevoel van controle dat het geeft om ontberingen te doorstaan. Controle over je behandelingen en daarmee over je leven.

Misschien heb ik zelf ook wel aanleg voor chemorexia. Het gevoel in mijn vingers heb ik nog, en ik merk dat het soms meer is en soms minder en dan weer meer en dat stelt me gerust. Maar als ik een keer een knoopje laat vallen, zou ik dan de oncoloog alarmeren met het riscio dat ik maar negen in plaats van twaalf taxols krijg? Ik dacht het niet. Gelukkig is het aftellen begonnen. Die twaalf haal ik wel. En wees gerust: ik oefen dagelijks met knoopjes. Ik houd ze nog allemaal vast.