Wat een leventje heb ik eigenlijk. Iedere dag vrij, zeeën van tijd voor leuke dingen en veel aandacht van lieve mensen. En niets beters te doen dan dagelijks een blogje schrijven. Zeker in het begin van mijn behandelingen heb ik wel eens gedacht: ik moet het niet té leuk opschrijven, anders zouden mensen spontaan jaloers op me kunnen worden en dat leek me ongepast. En als ik de berichten nu teruglees, word ik zelf spontaan jaloers. Strand, barbecue, fietsvakantie, klimbos... Wat heb ik veel gedaan in mijn goeie dagen! En wat heb ik ervan genoten om veel tijd te kunnen uittrekken voor vrienden, familie en andere mensen om me heen. Jane zei het wel eens, dat ze jaloezie voelde als ze zelf hard moest leren en ik weer eens aan het flierefluiten was. Dat is nu wel voorbij. Als Mama zelfs geen puf heeft om samen een rondje te rennen, zoals ze voorstelde morgen te doen op haar vrije dag, dan is er echt iets mis. Als ik goed slaap, zit er misschien een wandelingetje in. Met een taartje bij de Veldkeuken? Dat klinkt best leuk eigenlijk. Geen jaloersmakende uitspattingen, maar een goed plan voor een vrije ochtend samen. We maken er wel wat van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten