En hoe gaat het nu echt?

Ginger schrijft altijd de waarheid, tenzij ze een grapje maakt. Geen leugenachtige berichten dus, maar ze zijn ook niet altijd volledig. Ginger houdt niet van klagen, al was het maar omdat ze juist op dagen wanneer er veel te klagen valt, meer behoefte heeft aan een vrolijke noot. Zo kan het gebeuren dat zelfs een trouwe lezer van haar bericht niet weet hoe het er nou precies voor staat met Gingers gesteldheid. Daarom doe ik vandaag een poging om eerlijk én volledig te zijn.

November is de rottigste maand tot nu toe en waarschijnlijk van allemaal. Goeie dagen bestaan niet meer, wel minder slechte. Vandaag was een minder slechte, wat ik toeschrijf aan preventief paracetamol slikken. Daardoor heb ik weinig last van pijntjes in nek, schouders, rug en andere lichaamsdelen. Waar heb ik dan wel last van? Het gevoel van zwakte stoort me het meest. Als ik 's morgens opsta denk ik niet: "Kom maar met die nieuwe dag", maar: "Gelukkig heb ik niet ál te beroerd geslapen, dan red ik het de eerste uren wel." Alles is een opgave en inspannende activiteiten moet ik plannen. Vanmorgen heb ik met veel plezier in de kou César op weg geholpen naar school. Mistflarden boven de weilanden, prachtig! Maar thuis moet ik dan wel uitpuffen. Na twee keuzes op Uitzending gemist (breiwerkje erbij) besluit ik dat ik iets nuttigs wil doen en pak ik de stofzuiger. Een uur later ben ik voldaan over het resultaat - en passant nog een bed verschoond, was opgeruimd, rondslingerende voorwerpen een plaats gegeven - en zijg ik weer een paar uur neer. Overdag slapen lukt minder goed tegenwoordig. Het is ook geen normale moeheid, het lijkt meer alsof ik bejaard ben, al moet ik gissen naar hoe dat werkelijk voelt. En ondanks de paracetamol voel ik mijn lijf wel, iets wat lijkt op grieperige spierpijn. Er lopen rubberen banden van mijn hoofd door mijn hals naar mijn borstbeen, er loopt er één tussen mijn schouders en één tussen mijn oren (letterlijk en figuurlijk). Daardoor voelt het stijf en gespannen.

's Middags dan weer een halfuurtje fietsen voor César. Ik kijk veel beter uit in het verkeer, omdat ik anders voetgangers of fietsers over het hoofd zie. Denk ik. Het is nog nooit gebeurd. Maar vanmiddag miste ik wel de pinautomaat bij de Bruna terwijl die voor mijn neus stond. Autorijden doe ik maar niet meer, fietsen is me snel genoeg.

Dan nog de handen en voeten. Die zijn droog, al smeer ik ze dagelijks in. Tenen tintelen als ik in bed lig, maar overdag voel ik niets bijzonders. Mijn linkerhand heeft een pijnlijke plek bovenop in het midden, die ik alleen voel als ik mijn vingers strek. Pianospelen zou vervelend zijn, maar dat doe ik niet. De droogte van mijn vingers maakt dat ik minder precies ben in fijne klusjes. Naaiwerk is wat lastiger, doppen afdraaien ook. Ik moet ook opletten dat ik alles goed beetpak - kopjes, messen, vorken - maar ik laat weinig uit mijn handen vallen.

Energie om te koken heb ik meestal wel over, maar de laatste dagen neemt Jane me dat klusje uit handen. En 's avonds kom ik de deur niet meer uit, zoals het een echte bejaarde betaamt. Gelukkig hebben we Borgen deel 2 te leen gekregen, daarmee is thuisblijven geen straf.

Is dit het verhaal van iemand die er slecht aan toe is? Ik vind van niet. De wetenschap dat het deze maand niet meer beter wordt, maakt me soms wel somber. Maar als ik dan toch volledig ben: er is ook elke dag wel wat te lachen. Zoals vanavond, toen César de deur opendeed voor buurtkinderen die Sint-Maartenliedjes zongen. Volgens Jane verdiende hij een prijs voor de manier waarop hij hen complimenteerde. 'Mooi zeg!', loog hij en deelde snoep uit als een volwassene.