Boswandeling

Het kan gewoon, de eerste dag na de chemo een boswandeling maken. De paadjes in de wijk kan ik altijd nog kiezen. Vandaag was Rocky thuis, César was bij een vriendje, dus we konden samen weg. De hele weg naar het bos, die ik normaal in een paar minuten ren, was me nu te ver, dus ik ging in de bakfiets. Ik voelde me wel opgelaten, maar het wende snel. Bij de Veldkeuken parkeerden we voor een wandeling van een kwartier over schaduwrijke bospaden, afgesloten met een drankje met biologische versnapering.
We waren net op tijd thuis om de vanmorgen bezorgde spuit uit de groentela te halen, zodat die nog een uurtje kon opwarmen. Ik viel op de bank in slaap en werd wakker van de bel: de prikman was er. Ontspannen persoon, de spuit was zo gezet en we namen opgetogen afscheid omdat dit de laatste keer was.
Ik hou me er deze dagen aan vast dat na deze week voorlopig het ergste erop zit voor de komende maanden. Dat kan ik natuurlijk niet zeker weten, want ook voor de volgende kuur geldt dat de bijwerkingen van persoon tot persoon verschillen. Maar op dit moment helpt het me om te denken dat ik het hierna makkelijker krijg. Dat kan toch geen kwaad? Voordat het 13 september is heb ik nog genoeg tijd om mijn verwachtingspatroon weer bij te stellen.