Op deze grauwe regendag brak voor mij de zon weer door. Zoals gisteren bedacht, fietste ik door de eerste druppels met César naar het bos. Het waaide ook nog en ik werd er moe van. Fijn om te voelen. We lunchten bij het pannenkoekenhuis, we kletsten, César rende door de regen en speelde met de verrassing bij zijn pannenkoek. Hij was was al net zo gemakkelijk tevreden te stellen als ik. Door de stromende regen fietsten we weer terug. Thuis trokken we droge kleren aan en was ik wel weer toe aan een slaapje, een erg lekker slaapje.
Na drie behandelingen begin ik een beetje door te krijgen wat het doet, die chemo. Ik denk niet dat ik het kan uitleggen, maar ik doe een poging. Er zitten watten in mijn hoofd, dagenlang. In het weekend waren ze dikker, nu dunner. Maar als ik moe word, van wandelen, fietsen of boodschappen doen, zetten ze weer uit. Het lijkt alsof ik een tijdje op mijn hoofd heb gestaan. Dan voelt het fijn om te gaan liggen en mijn ogen dicht te doen. Dan zak ik even weg in afwezigheid, een lichte slaap. En als ik wakker word, is mijn hoofd weer wat helderder. Klaar voor de volgende activiteit. Zo gaat dat een paar keer op een dag. Vermoeidheid versterkt ook andere bijwerkingen. Een dikke keel, onzeker gevoel in mijn maagstreek alsof ik net uit de zweefmolen kom, slecht evenwicht, afwezigheid. Autorijden heb ik nog geen enkele keer gedaan de eerste week. Ik rij nog liever met een borrel op.
Nu ik het weet, is het makkelijker om er doorheen te komen. Een combinatie van rust en actief zijn helpt het best. En het is nog niet over na vandaag. Vrijdag of zaterdag wel. Dat geduld heb ik wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten