Met tegenzin fietste ik vanmorgen met Rocky samen naar het ziekenhuis. Het contrast tussen de afgelopen weken en deze dag was me te groot. Ik had wat vakantieplezier willen meenemen, maar ergens ben ik het kwijtgeraakt. Ik koos weer een stoel bij het raam, ik kreeg voor de vierde keer een andere verpleegkundige toegewezen en het feest kon beginnen. Het prikken viel slecht: zweten en licht in mijn hoofd. Dat zakte weer snel en de verpleegkundige raadde me aan de hapnotherapeute te laten komen. Dat bleek een goeie zet. Toen ik de cold cap eenmaal op had en het anti-misselijkheidsmiddel begon te druppelen verwende de hapnotherapeute mijn voeten en onderbenen één voor één met lavendelolie en een zachte massage. Ik vergat de prik, ik voelde de kou op mijn hoofd niet meer, ik zweefde even weg en kwam weer in een positieve mood. Ik dacht aan Jane en Tarzan, dat ze zo'n leuk stel zijn en dat ik dat tegen ze zou gaan zeggen. Dat we misschien in de winter een weekje naar de zon gaan. Dat er altijd een manier is om moeilijke dingen aan te kunnen.
Na de massage was de tegenzin omgeslagen in berusting. Echt lekker voelde het niet en de ziekenhuisboterham met ziekenhuiskaas smaakte me ook niet. Ik was blij dat ik naar huis kon.
Nu, thuis op de bank, voelt het gewoon bekend. Vanavond weer wandelen. En morgen iets verder. Dit duurt een week. Dan is het over en ben ik weer (bijna) net zo fit als ik was.
Het is misschien wat vroeg om te zeggen dat ik op de helft ben: ik heb er vier behandelingen op zitten en ik heb er nog twaalf te gaan. Maar omdat de kuur die ik nu achter de rug heb te boek staat als de zwaarste én omdat er steeds drie weken tussen de toedieningen zit, ben ik toch ongeveer op de helft, in tijd en in belasting.
De volgende kuur begint op vrijdag 13 september en vervolgens mag ik elf weken iedere vrijdag komen. De bijwerkingen zijn voor de meeste vrouwen minder belastend, anti-misselijkheidsmiddelen zijn niet meer nodig en ook mijn witte bloedcellen blijven beter op peil. De dure prik is na morgen niet meer nodig. De cold cap blijft, maar slechts voor één van de twee middelen die ik ga krijgen. Ik kan niet zeggen dat ik ernaar uitkijk, maar geruststellend is het allemaal wel.
Straks een citroenijsje halen bij de ijssalon, mijn eerste wandeling. Eens kijken hoe dat bevalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten