Fietsexpeditie

Zo'n tweehonderd keer per jaar maak ik het fietstochtje van vijf kilometer van het dorp waar ik werk naar huis, maar nog nooit was het zoals vanavond. Al in de trein naar de fietsenstalling zag ik kalfjes huppelen in extreem groen gras. Eenmaal op de fiets terug zwom een meerkoet met me mee en staarden koeien me aan. Hardlopers deden me verlangen naar een betere conditie, en na vanavond begin ik te geloven dat die weer binnen handbereik is.
Mijn wereldje is in die paar dagen na de chemo plotseling ook wel heel erg klein. Donderdag zweefde ik nog tussen de boomtoppen, vrijdag lag ik aan een slang en vervolgens ben ik dagen aan huis gekluisterd. Het doet me geen goed, al dat bankhangen. Te lusteloos om een klus aan te pakken, te afwezig om een boek te lezen. Een wandeling van twintig minuten aan Rocky's hand is dan al heel wat.
Maar na een telefoontje van broer H wist ik het opeens: ik moet gaan fietsen! Dat doe ik steeds op dinsdag, ik kan het best. En nu weet ik: morgen doe ik het weer. De wereld is groter dan de straat en de wijk. Morgen sleur ik César achter zijn computerspel weg naar het bos, of hij wil of niet, regen of geen regen.

Een paar dingen om te onthouden voor de volgende chemoweek: activiteit is de sleutel tot herstel én een goed gesprek helpt om dat weer in te zien.