De hele week had ik twee knuffels van César te leen omdat ik ziek was. Vanmorgen heb ik ze teruggegeven. "Heb je dan geen kanker meer?" vroeg hij zonder een spoor van welke emotie dan ook. "Jawel, maar ik heb geen last meer van de chemo." Met die informatie was hij tevreden.
Ik ben dus klaar om op vakantie te gaan, niet met de e-bike, niet met de auto, maar met mijn eigen fiets. En als windkracht 3 tegen toch te vermoeiend blijkt, neem ik de trein. Walcheren is het einddoel. De route is opgeknipt in vijf etappes van een kilometer of 50 à 60, met tussendoor drie rustdagen. We hebben wel eens met meer ambitie gefietst, maar ik ben volmaakt tevreden met dit plan.
Mijn paklijst zag er dit jaar iets anders uit dan andere jaren. Zo heb ik een medische verklaring op zak met mijn diagnose en behandeling en een medisch paspoort met een lijst geneesmiddelen. Ik heb een oorthermometer om snel te kunnen bepalen of mijn temperatuur boven de 38,5 komt, want dan heb ik medische hulp nodig. Daarvoor heb ik een lijst met ziekenhuizen langs de route gemaakt, inclusief telefoonnummers van taxicentrales.
Verder gaat de flacon bodylotion mee, waar ik me tegenwoordig iedere dag mee insmeer om een droge huid voor te zijn, en natuurlijk factor 50 en mijn zonnehoed. Natuurlijk ook de iPad, want ik hoop het dagelijks bloggen de komende weken te blijven volhouden, al is het maar met een foto tijdens een rustpauze.
Eén ding wat altijd meeging, blijft dit jaar thuis. Precies op tijd is het moment gekomen. Ik kan op vakantie zonder scheergerij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten