Net mijn eerste koffie gedronken, nu aan een eerste wijntje. Het smaakt weer en dat betekent dat de chemo mijn lijf weer uit is. Heerlijk dat alles weer normaal lijkt te worden. Laat de vakantie nu maar komen.
Ik heb erg naar deze dag uitgekeken, want een week als deze eist zijn tol. Lichamelijk ben ik er weer aardig doorheen gerold; vandaag was een vrij normale dag met maar een uurtje bankhangen. Maar om ook emotioneel stand te houden, heb ik weer zwaar geleund op mijn steunpilaar. Hij hoeft weinig te doen, alleen maar er zijn en een beetje aandacht geven zo nu en dan. Dat maakt of breekt mijn dag. Maakt meestal, gelukkig.
Maar wat weinig moeite lijkt, is soms toch heel veel. Want dat beetje aandacht moet er wel zijn op het moment dat ík het wil. En wat hij wil, daar heb ik dan weinig oog voor. Dat vindt hij zelf nog terecht ook, want ik ben zielig. Dus met zijn blik op mij komt hij de week door, en op zijn werk, en de kinderen, en de fietsen en het houtwerk buiten en noem maar op. En dan zeg ik ook nog: "Denk nou eens aan jezelf!" Maar wanneer dan?
Het is niet eerlijk. Ik word omgeven door aandacht, ik kan mijn verhaal kwijt wanneer ik maar wil, ik krijg bemoedigingen en praktische hulp, ik sta er nooit alleen voor. Mensen vragen ook aan mij: hoe gaat het met je man? Er zijn er maar weinig die het ook aan hem zelf vragen, die zijn nood zien. Er zijn er ook maar weinig aan wie hij die zou laten zien. Toch zal hij het de komende tijd nog hard nodig hebben. Mensen die er voor hém zijn en een beetje aandacht geven zo nu en dan. Als ik het even niet kan.
De komende weken zijn we er voor elkaar. Overmorgen gaan we met zijn vieren op vakantie. Ontspannen en bijtanken. Ik zal van ieder uur genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten