Vandaag is voor mij dinsdag, dat wil zeggen: de vijfde dag vanaf de chemo en de laatste dag met ondersteunende medicijnen. Officieel dan, want ik heb een beetje gesmokkeld met mijn pepmiddelen vanwege een bruiloft morgen. Eén van de twee dexametazonnetjes van vandaag heb ik bewaard voor morgen, omdat de eerste medicijnloze dag vaak zo tegenvalt. Zo ben je voor je het weet een drugsverslaafde, maar dat is het me wel waard om zoveel mogelijk van de feestelijkheden mee te maken morgen!
Zoals iedere 'dinsdag' gaat het ook vandaag bergopwaarts. Ik heb een fietsband geplakt, ben met César naar de tandarts geweest, heb boodschappen gedaan en spinaziesoep gemaakt. Verder nog een wandeling gemaakt met Jane en tussendoor een keer weggedoezeld op de bank. Net nu ik begin te leren hoe je het best zo'n eerste chemoweek doorkomt, is het al bijna niet meer nodig, omdat de volgende kuur immers andere bijwerkingen heeft.
Ik ben blij dat ik steeds weer meer kan en kijk uit naar alles wat er volgende week bijkomt: fietsen met César, fitnessen, rustig hardlopen, werken misschien. Ik krijg wel eens de reactie dat mensen mij een bikkel vinden. Al dat fietsen, zelfs op vakantie, en dan ook nog met tegenwind, wie doet dat voor zijn lol? Tja, ik dus. Niet omdat ik veel van mezelf eis, maar omdat het hoort bij een normaal leven, zoals ik dat voor de diagnose ook leidde. Hoe meer mijn leven van nu daarop lijkt, hoe liever het me is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten