Een centimeter kleiner (vervolg)

Ik dacht dat ik vanmorgen naar het ziekenhuis ging om te horen of mijn kuur morgen doorgaat. Ik was er om half tien om bloed te laten prikken en liep vervolgens door naar de chemo-afdeling om te vragen of ik daar mocht wachten tot half elf, wanneer ik de afspraak had met de gespecialiseerde verpleegkundige, die vandaag de controle deed. Ik vond het raar om te vragen, maar ik kom er gewoon graag. Het is een soort huiskamer, er staat een leestafel met koffie, thee en koekjes, en er wordt gelachen. Ze vonden het helemaal niet vreemd. Ik nam een kop thee en wachtte op mijn gemak.
Om tien uur kwam de verpleegkundige me al halen. Tijdens het lopen naar de spreekkamer vertelde hij me dat de uitslagen goed waren. Op het scherm liet hij het me ook zien: 2,0, ruim boven de 1,0 die het minimaal moest zijn. De prik had zijn werk gedaan. Volgende keer weer prikken, dan komt het helemaal goed, verzekerde hij.
Maar toen kwam de verrassing. Of ik iets met mijn oncoloog had afgesproken over de evaluatie. Nee dus. Alleen een mri na de vierde kuur. Hij vertelde dat bij uitzaaiingen een CT-scan gebruikelijk is, maar hij was daar geen voorstander van, omdat het resultaat van de behandeling op een uitzaaiing in het bot daarop pas na langere tijd zichtbaar zou zijn. Voor de zekerheid belde hij ter plekke mijn oncoloog. Die had een ander plan. Een echo. En wel direct. Niet voor de uitzaaiing, maar om de tumor te meten. De verpleegkundige zat ermee in zijn maag, want hij wilde mij niet nodeloos ongerust maken. En hij vond het nog te vroeg om het resultaat te beoordelen.
Maar ik ging dus toch naar de echo-afdeling, waar ik voor de diagnose ook was geweest. Rocky was er niet bij dit keer, omdat we dit niet hadden verwacht. Een jonge medewerkster deed de echo. Ik zag haar enorme lijnen trekken op het echoscherm en ik realiseerde me gelukkig op tijd dat ze waarschijnlijk had ingezoomd op de tumor. Toch was ik er niet gerust op want ze verdween om met de radioloog te overleggen, terwijl ik met een handdoekje over mijn borsten bleef liggen. Samen met de radioloog kwam ze weer terug. Het begrenzen van de tumor op het scherm bleek lastig te zijn. Het handdoekje moest weer weg en de radioloog deed de echo nog eens over. Hij kwam op 3,5 centimeter, waar het eerst 4,4 was. Hij moest het nog even nakijken en dan zou hij het doorbellen naar boven.
Daar kreeg ik te horen dat de tumor dus inderdaad pakweg een centimeter kleiner was geworden. Hoe spannend ik dat vond merkte ik pas toen ik buiten Rocky belde. We waren er samen even van ontdaan, van het onverwachte, goede nieuws. Dus morgen gewoon weer een shot, voor de goeie zaak.

Mijn laatste fitte middag bracht ik door tussen de boomtoppen in Lage Vuursche. Een betere afsluiting van mijn derde week had ik niet kunnen verzinnen.