Voltooide tijd

Daar zit ik weer, in een roomkleurige stoel bij het raam, voor een halfuurtje Herceptin. Drie weken geleden zat ik hier voor het laatst in een heel wat slechtere conditie. Ik ben helemaal alleen, want mijn gezinsleden zijn allemaal bij vrienden. Alleen op de chemo-afdeling zijn geeft me een gevoel van kracht. De afhankelijkheid ligt achter me. Ik kan het weer zelf.
César is vanmiddag met een vriendje en zijn vader mee naar de film. Kwam toevallig goed uit; ik heb tegen de vader niet eens gezegd waar ik naartoe moest. De vader in kwestie is één van die zeldzame sociale contacten die ook van niets weet, vermoed ik. En dan denk ik: stel dat ik zou willen vertellen waarom ik straks pas om half vijf thuis ben, wat zou ik dan zeggen? Ik denk dit: "Ik moet naar het ziekenhuis voor een nabehandeling, want ik heb borstkanker gehad."
Het zal een mijlpaal zijn om voor het eerst in de voltooide tijd te gaan spreken over mijn ziekte. Na de operatie, of na de uitslag van het pathologisch onderzoek, of na de bestralingen, hoop ik dat toch echt een keer te gaan doen. Dan zijn de behandelingen alleen nog voor de zekerheid, of om nieuwe tumorgroei te voorkomen. Maar de ziekte, waar ik áán geleden heb maar nooit ònder, laat ik dan achter me. Borstkanker? Dat is zó 2013!

Waar ik wel graag mee doorga is breien. De trui voor Jane is klaar. Nu verder met mijn Noorse patroon.