Kamperen in een laag tentje, waardoor je de hele tijd moet bukken. Dat na een dag fietsen met tegenwind of in de bergen, moeten zoeken naar een camping, hongerig de tent opzetten onder moeilijke omstandigheden (veel stenen in de grond), uit verschillende tassen kookgerei bij elkaar zoeken en op je hurken eten maken, tig keer moeten opstaan om zout, lucifers, roerhoutje of wat dan ook te moeten pakken, net iets te ver naar de kraan moeten lopen om de flesjes opnieuw te vullen met water en dan ná het eten nog moeten afwassen terwijl het al donker wordt en dan in het donker nog je spullen zoeken om te gaan douchen. En dat je dan eigenlijk wel onder de sterrenhemel zou willen gaan genieten, maar je bent zo moe dat je maar in je lage tent op je matje en met kleren gevulde kussensloop gaat liggen om te slapen, totdat je wakker wordt omdat je op een hobbel blijkt te liggen. Zo voel ik me ongeveer in mijn comfortabele huis met vijfpitsfornuis, vaatwasser en binnenveringmatras. Toch heb ik alles wat ik hiervoor over kamperen beschreef ooit uit vrije wil gedaan, omdat er genoeg tegenover stond. De moeheid en het ongemak die ik nu ervaar staan ook niet op zichzelf. Ik moet er wat voor over hebben om te kunnen genezen. De vergelijking met primitief kamperen maakt het makkelijker te dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten