Moe maken

De tijd gaat snel. Twee weken terug was ik nog bang om me moe te maken met gewoon een dag leven, nu maak me ik me alweer expres moe met een rondje fitness. Nadat het dinsdag al goed ging op tweederde van mijn normale programma, heb ik vandaag iets meer gedaan. Zelfs twaalf minuten op de loopband - 1,5 km gejogd - viel niet tegen. Al rennend en trekkend aan gewichten voel ik de kracht terugkomen. Ik tel de dagen tot de operatie. Hoeveel tijd heb ik nog om bijna mijn oude-zelf te zijn? Zou ik nog een rondje rennen in het bos aandurven voor die tijd? Gewoon om weer even te weten hoe het voelt?
Eenmaal moegemaakt kon ik nog thuis een kast inruimen met kantoorspullen en koken, maar daarna was het op. Na het eten schaatsen met zijn vieren werd schaatsen met zijn drieën met een toekijkende moeder. Die snel weer naar huis ging om op te warmen op de bank.

De chemo lijkt mijn lijf sneller te verlaten dan ik had gedacht. Ook de pijn in mijn vingertoppen en tenen trekt snel weg. Mandarijnen pellen en krabben lukt alweer. Alleen mijn nagels zijn de afgelopen week verkleurd. Gaat ook weer over. Net als de rest.