De eerste toon van de cd Scherp de Zeis van De Dijk zal me altijd aan een MRI-scan doen denken. De harde gitaarklank lijkt wel wat op het magnetische geweld wat je in het apparaat te horen krijgt, door de koptelefoon met muziek heen. Ik werd vandaag twee keer de scan in geschoven. Eerst een kwartiertje op mijn rug, om opnames van de ruggenwervel te maken. Ik lag met mijn hoofd bijna uit het apparaat, het was ook een vrij korte tunnel.
Twintig minuten later ging ik voor de derde keer dit jaar in de MRI-scan voor de borsten. Eerst weer een prik voor contrastvloeistof. Ik ben blij dat de dame die de prik zette niet de eerste was die dit ooit bij mij gedaan heeft, anders zou ik niet meer durven. Waarom is het voor de ene verpleegkundige zoveel moeilijker om raak te prikken dan voor de andere? Of lagen mijn vaten dwars vandaag? Hoe dan ook, het duurde even voordat het slangetje ver genoeg in mijn elleboogholte (andere dan gisteren) zat om te kunnen spuiten. Ik moest op mijn buik gaan liggen, borsten (met wijd T-shirt nog aan) in twee grote jampotten, spoel op mijn rug om de oksel te bekijken, koptelefoon op en hup, daar werd ik er weer in geschoven, alarmbel in mijn hand. Ik concentreerde me weer op de muziek, maar bij één meting was dat wel erg lastig. Die gaf een soort psychedelisch gedreun dat boven alles uitklonk. Ik trilde ervan. Juist bij die klanken stroomde ook de contrastvloeistof naar binnen, iets waar ik altijd licht misselijk van word. Dit keer ook, maar het trok weg voordat de meting van zes minuten voorbij was. Ik had ook dit keer de alarmbel niet nodig gehad.
Na afloop at ik een gevulde koek in het restaurant. De onderzoeken zitten erop. Morgen even ziekenhuisvrij. En donderdag mijn rapport ophalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten