We hadden het gezellig op Sinterklaasavond. Ik had voor iedereen zijn eigen smaak pannenkoek gemaakt, net alsof we bij ons favoriete Twentse pannenkoekenrestaurant Bolle Jan aten. Daarna deden drie van ons een dansje met de Wii (ik niet) en vervolgens pakten we de cadeautjes uit. Iedereen blij. Ik ook, want ik voelde me even bijna normaal, voor het eerst sinds dagen, misschien wel weken. Even weer wat kracht. Het komt langzaam terug.
Vandaag heb ik flink moeten trappen tegen de storm in. Dat was zwaar, maar het ging. Thuis met César samen een filmpje gekeken, met Jane samen boodschappen gedaan en vervolgens een halfuur heel diep geslapen. Dat heeft me goed geholpen om daarna als een professionele pannenkoekenbakker in de keuken te staan.
Het gekke is dat mijn vingertoppen en tenen juist deze week extra gevoelig zijn. Alsof ze doorhebben dat ze het maximum aantal kuren hebben gehad. Een pakje kaasplakken kan ik niet opentrekken. Een mandarijn pellen met blote handen is onbegonnen werk, want kracht zetten met mijn nagels is wel het meest pijnlijk. Een limonadefles opendraaien kost me de grootste moeite. Dit blog tikken voelt vreemd aan mijn vingertoppen, alsof ik op mijn handen heb gezeten en het bloed net weer begint te stromen. Tintelingen noemen ze het. Dat is minder erg dan gevoelloosheid, want dat kan blijvend zijn. Tintelingen gaan weer over. En er is mee te leven. Een pakje kaas openmaken laat ik wel aan Rocky over. En anders gebruik ik gewoon een mes. Ik hoop alleen niet dat ik ergens jeuk krijg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten