En nu omhoog

Als komend voorjaar de zon alweer wat warmte geeft, als ik mijn veters strik voor een rondje rennen in het bos, als we alweer plannen aan het maken zijn voor een fietsvakantie, dan zal ik terugdenken aan die eerste dag van december in 2013, toen ik zelfs geen puf meer had om een fatsoenlijk blog te schrijven. Die zondag begon zonnig. Ik voelde me zwak, maar we gingen toch een korte wandeling maken in het bos. Dat zou me misschien goed doen. Dat viel tegen. Het was vooral confronterend met al die hardlopers om me heen. Ik hijgde al door mijn ene voet voor de andere te zetten en kon Rocky's hand niet missen. Even zitten voor koffie was fijn, weer thuiskomen nog fijner. De rest van de dag heb ik bijna helemaal besteed aan breien, dus de trui schiet lekker op. Mijn vingertoppen zijn pijnlijk. Ik kan nauwelijks een paracetamol uit de strip drukken. Dat doe ik nu dus met een mesje. Breiwerk gaat me gelukkig goed af. Het kost me geen kracht, het spreekt me niet tegen en het is flexibel.

Vandaag gaat het alweer beter. Vanmorgen gefietst met César en dat kostte me al minder moeite dan gisteren het tochtje naar het bos. Ik houd me nog rustig, maar ik durf te hopen dat vanaf vandaag de lijn omhoog gaat.