Ik dacht eerst dat ik moest kijken naar de opening tussen haar duim en wijsvinger, maar het ging om de ronde vorm die haar vingers omsloten. "Maar dat is zo groot als de tumor was!" zei ik verbaasd. Inderdaad, legde dokter B uit, omdat er een veilige marge moet zijn rondom het gebied dat voorheen de kern van de tumor was. Daar is de kans het grootst op achtergebleven kankercellen. Als de tumor er nog in zijn geheel had gezeten, dan had ze een nog groter gebied moeten weghalen. Ook alle okselklieren moeten weg, eveneens voor de zekerheid. De Rotterse klieren, die tussen de borstspieren liggen, laat ze misschien wel zitten. Als ze normaal aanvoelen, hoeven ze niet weg. Als ze hard aanvoelen wel. Al het weefsel dat wordt weggehaald, gaat voor onderzoek naar de patholoog. Na een week weten we of er nog slechte cellen in zitten. Zo niet, dan zijn we nog blijer dan vorige week donderdag. Wordt er wel wat gevonden, dan is het in ieder geval weg. Wordt er iets gevonden in de snijranden van het borstweefsel, dan treedt toch nog scenario twee in werking. In dat geval moet de hele borst eraf, omdat de kans anders groot is dat de kanker ooit een keer terugkomt. Voor alle scenario's geldt dat het voor alle zekerheid is. Omdat ik 47 ben en omdat ik nog heel veel jaren kan profiteren van het minimaliseren van de kans op terugkeer.
Het hele gesprek viel me niet mee, maar na het goede nieuws van vorige week, bestaat er voorlopig even geen slecht nieuws. Van mij mag het nu snel 8 januari zijn. Als het meezit ben ik 9 januari alweer thuis, misschien 10 of 11. En dan zit de volgende fase er alweer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten