Vorige keer, eind oktober, heb ik het nog aan dokter T gevraagd: "Wat zijn de mogelijke uitkomsten van de PET-scan?" Ik was halverwege mijn Taxols en wilde graag alvast mijn beloning. Die ging dokter T mij niet geven. De uitzaaiing kan kleiner, groter of gelijk zijn, vertelde hij me. Natuurlijk. Als het al zeker was dat de uitzaaiing kleiner was geworden, dan kreeg ik dat dure onderzoek niet nog een keer.
Het is dus onzeker wat ik morgen ga horen. Dat zou je spannend kunnen noemen, maar ik ben nog steeds rustig. De tijd gaat snel. Morgen weten we het al! Ik ga er onbevangen naartoe. Kun je niet beter een slag om de arm houden? Dat heb ik me wel afgevraagd. Maar wat zou het me brengen om vandaag met een slag om de arm mijn dingen te doen en morgen met een slag om de arm bij de dokter te zitten? Vertrouwen voelt veel lekkerder. Hoe mijn rapport ook is, vanaf het moment dat ik de resultaten weet, zal ik ervaren wat de werkelijkheid met me doet. Daarop vooruitlopen heeft geen enkele zin.
Rocky heeft soms de behoefte een levensverwachting te horen. Een horizon waar je naartoe kunt leven. Dat heeft een groot nadeel: de horizon van een levensverwachting schuift niet op naarmate je er dichterbij komt. Ik heb in de loop der tijd veel verhalen gehoord over mensen die nog zoveel maanden of jaar te leven zouden hebben en die hun houdbaarheidsdatum al ruimschoots hebben overschreden. Dan heb je toch een leuker leven als je je niet druk maakt om die naderende horizon? En ondertussen bewust leeft, niet uitstelt, geniet van het leven en de liefde?
Natuurlijk wil ik morgen graag mijn beloning ophalen. Ik ben al blij met "kleiner". Daarop is de kans ook het grootst. Morgen zal ik het weten. En jullie ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten