Werveldilemma

Al sinds juni staat het in mijn behandelplan en het is het enige onderdeel waaraan ik nog niet ben begonnen: de bestraling van de ruggenwervel waar mijn uitzaaiing zat. Dokter X had me daarvoor doorgestuurd naar het VUmc, omdat hij zijn moeder daar ook heen zou sturen. Vandaag had ik het eerste gesprek met de gespecialiseerde radiotherapeut, dokter D. Ronalda was mee ter ondersteuning en voor de gezelligheid. Na een gezonde en lekkere lunch in Amsterdam-Zuid liepen we naar het ziekenhuis en vonden we de afdeling radiotherapie in de kelder. Bij de receptie ontving ik mijn vierde en hopelijk laatste patiëntenpas en was het wachten op dokter D.
Een halfuur na de afgesproken tijd kwam dokter D ons halen. Hij stelde zich voor met zijn voornaam en verontschuldigde zich voor zijn Nederlands. Als Canadees sprak hij onze taal gebrekkig. Zijn poging om volzinnen te formuleren vond ik te prijzen, maar het was soms vermoeiend om zijn met Engelse termen doorspekte betoog te volgen. Zijn Nederlands had wel wat weg van een door Google vertaalde tekst. Goed te begrijpen, maar alleen met heel veel aandacht. Het onderhoud duurde vijf kwartier. Hier volgt een korte samenvatting.
Het doel van de behandeling is niet het bestrijden van ziekte, want die is al niet meer zichtbaar in de wervel. Nergens meer in mijn lijf trouwens. Het doel is wél voorkomen van terugkeer. Of bestraling daarvoor per se nodig is, kan niemand me vertellen, want er zijn maar weinig gevallen zoals ik en er is dus ook maar weinig literatuur over. Ik kan kiezen voor bestralen en tachtig worden, maar misschien word ik zonder bestralen ook wel tachtig. Mét bestralen is de kans wel groter, maar hoeveel groter is een vraagteken. Het zekere voor het onzekere nemen lijkt een logische strategie, maar helaas is het niet zo simpel. Er zijn namelijk ook bijwerkingen en risico's. Kleine risico's weliswaar, maar ik moet ze wel weten. En net als bij het lezen van de bijsluiter van een doosje pillen, bekroop me het gevoel dat het middel erger is dan de kwaal. Nog nooit ben ik ziek geweest van kanker, alleen van de behandelingen. Laat dit nou niet een behandeling worden waar ik spijt van krijg. 

Net toen ik overwoog af te zien van die hele bestraling, nam dokter D de scan van mijn wervel erbij en bleek dat de voormalige uitzaaiing op een gunstige plek op mijn wervel zat, ver van het ruggenmerg. Dat betekent dat het toch al kleine risico op blijvende schade bij mij nòg kleiner is. In drie nauwkeurig uitgevoerde sessies, met tussentijdse foto's om mijn positie te controleren en onder begeleiding van dokter D himself zou ik er nog tijdens de periode van de borstbestralingen aan kunnen beginnen. Of direct daarna. Of over een jaar. De keuze is aan mij. Eventueel in het bot aanwezige kankercellen worden dan voorgoed vernietigd. Alles heb ik tot nu toe aangegrepen om die ellendige cellen de nek om te draaien. Laat dit nou niet de behandeling worden waarvan ik spijt krijg dat ik hem heb geweigerd.
Dit is de moeilijkste beslissing van mijn behandeling en ook het moeilijkste onderwerp om over te bloggen. En ik ben al zo moe. Ik laat het maar eens even bezinken. Het heeft in ieder geval geen haast. Daarvoor is de ziekte al ver genoeg teruggedrongen. Misschien zelfs al ver genoeg om nooit meer terug te komen.