Longpatiënt

In mijn loopbaan als patiënt heb ik al heel wat meegemaakt, maar al die ervaring was niet genoeg om me voor te bereiden op wat me woensdag overkwam. De korte versie is: ik kwam met kortademigheid bij de spoedzorg en ging er weg met Prednison. Maar voordat we dit alles wisten, waren er wel een paar traantjes gevloeid.

Geen spanning

Ik werd woensdagochtend vroeg wakker en merkte dat ik niet goed kon doorademen. Het leek op de terugkeer van de griepklachten van afgelopen weekend. Ik kon niet meer slapen en nam me voor die dag een consult met de bestralingsarts aan te vragen. Ik had hem dinsdag nog gezien. Toen had hij geluisterd naar mijn longen, maar niets afwijkends gehoord. Als ik meer klachten kreeg, moest ik aan de bel trekken. Dus dat deed ik. Na de bestraling mocht ik doorlopen naar de wachtkamer voor de arts, waar dokter X me al snel kwam halen.
Alweer hoorde hij niets bijzonders en vroeg of het van de spanning kon zijn. Dinsdag had hij me enigszins labiel gezien, dus ik vergeef het hem. Maar nee, geen spanning. Dinsdag trouwens ook niet, wel een diepe weerzin tegen weer moeten dealen met bijwerkingen die mijn fitheid afbreken. De klachten: pijn op de borst bij het ademhalen, niet voluit kunnen ademen, langzamer moeten lopen en fietsen. 

Dokter X legde me uit dat het geen veelvoorkomende bijwerkingen waren in deze fase van de bestraling. Het meest waarschijnlijk leek hem dat een virus me parten speelde, maar er waren nog een paar scenario's. Longembolie was daarvan de minst waarschijnlijke, maar wel de ernstigste. En dokter X vond het nodig me door te sturen naar de spoedzorg om longembolie uit te sluiten en een eventuele aanwijsbare oorzaak op te sporen.

Met een gevoel van 'dat heb ik weer' fietste ik gelaten van het grote ziekenhuis naar mijn eigen ziekenhuis en belde Rocky. Hij moest mijn sporttest bij de fysiotherapeut afbellen. Verder dacht ik niet dat ik hem nodig zou hebben. Maar dat veranderde snel.

"Prikje in je slagader"

Bij de spoedzorg nam verpleegkundige M me mee naar kamer 15, waar een onderzoekstafel het belangrijkste meubelstuk was. Ik geloof dat ik zelden zo'n empathische verpleegkundige heb meegemaakt en dat zeg ik ondanks wat ze me heeft aangedaan. Ze was ouder dan ik en dat maak je niet vaak mee bij spoedzorg. Terwijl ze mijn bloeddruk en temperatuur opnam en bloed aftapte, vroeg ze hoe het met me ging, vertelde ze dat ze mijn woonwijk kende, praatten we wat over tijdschriften waarvoor ik wel en niet werk enzovoort. 

Alles goed en wel, totdat ze zei: "En dan moet ik straks ook een prikje in je slagader doen." Slagader?! Al mijn inwendige alarmbellen gingen af. Dat is toch gevaarlijk? Als het dan toch moet, dan moet het wel om iets heel ernstigs gaan! Ik vroeg met trillende stem of dat echt nodig was. Ze beloofde het te overleggen met de internist en drukte me op het hart mijn man te bellen. Dat deed ik onmiddellijk. Rocky wilde eerst nog brood voor me gaan smeren. "Hoeft niet. Kom maar snel!"

Zelfbeheersing

Er kwam een jonge arts, dokter S, die me wat meer vertelde over het onderzoek naar longembolie. Ik werd opgeroepen voor een longfoto, die ook bij de spoedzorg werd gemaakt. Goed geregeld. Na de longfoto hoorde ik dat ik voorlopig nuchter moest blijven, omdat er misschien een ct-scan met contrastvloeistof moest worden gemaakt. Goed dat Rocky geen boterhammen voor me aan het smeren was. Hij was er snel. Daar zaten we weer, in afwachting van wat er ging gebeuren. 

Daar kwam M. De slagaderprik moest toch. Alleen in slagaderlijk bloed kan een afwijking in het zuurstofgehalte van het bloed nauwkeurig worden vastgesteld. En dat was nodig om longembolie - een bloedstolsel in de long - vast te stellen danwel uit te sluiten. Ik ging liggen op het onderzoeksbed, Rocky kwam rechts naast me zitten en links trof M de voorbereidingen voor de prik. Ik krijg weer de hartkloppingen terwijl ik het opschrijf. Ze moest eerst voelen waar ze moest prikken, dus het duurde even voordat er iets gebeurde. 

De prik in mijn pols was gevoelig, zoals M al had voorspeld, en ik kneep in Rocky's hand alsof ik een aan het bevallen was. Vanaf dat ik pijn voelde, dacht ik aan het woord slagader en was ik bang en boos. Ik voelde de aanvechting om alle artsen van het ziekenhuis luid te verwensen - want ik wist dat het niet M was die me dit aandeed - maar ik had te veel zelfbeheersing. Ik riep zoiets als: "Het moet afgelopen zijn, ik heb het gehad!" Na misschien 20 seconden - of waren het er maar 10? - durfde Rocky het aan om te zeggen dat het bijna klaar was. Ik dacht nog: hoe weet jij dat nou?! Maar ik had teveel zelfbeheersing om het te zeggen. M zei iets wat ik niet wilde verstaan, de naald ging eruit en ik kreeg een strak verbandje omgewikkeld. Ik moest het toch weten. "Zei je nou dat je hem niet hebt?" Ik had het dus toch goed verstaan. Rocky boog over me heen en ik huilde als een kind, terwijl M ons even samen liet.

Escape

Veel te snel kwam ze terug met dokter S. Verkeerd prikken deed M maar één keer. Dus ging dokter S het nu doen. Ze wilde al gewoon aan de slag gaan, maar ik trok mijn linkerarm weg en verborg hem onder mijn rechter. Als een kind. Dokter S zei vriendelijk maar beslist dat het moest, maar vertelde me ook dat het ziekenhuis geen gevangenis was en dat ze me niet ging dwingen. Ze gaf ook een escape: eerst de uitslagen van andere onderzoeken afwachten en dan zo nodig alsnog prikken. Minpuntje was dat ik dan langer moest wachten. Maar al moest ik tot middernacht blijven, alles liever dan weer die ervaring. Ik greep de escape dus met beide handen aan en probeerde weer een beetje bij te komen. Ondertussen bespraken we strategieën voor als het toch zou moeten. Muziekje luisteren, Rocky die me vertelt over wat we op vakantie gaan doen, in ieder geval niet aan het woord slagader denken. Ik realiseerde me nu ook dat M al die 20 of 10 seconden niet in mijn slagader had gezeten, maar onder mijn huid, zoekend naar de slagader. Anders had het ook nooit zo lang geduurd. Eenmaal in de slagader tap je bloed vrij makkelijk af natuurlijk.

Opluchting

Rocky was net even aan het bellen om opvang voor César te regelen, toen dokter S terugkwam. Het prikje hoefde niet meer! Ik kon haar wel zoenen. Weer was ik een kind, maar nu een dolgelukkig kind. Toen ik het aan Rocky vertelde, wist ik niet eens meer zeker of ik haar wel goed begrepen had, maar ze had het echt gezegd. Toch moesten we eerst nog bloeduitslagen afwachten en ik moest nog steeds nuchter blijven.
Het werd lunchtijd. Rocky kreeg een broodje ham van een vrijwilligster. De dokter kwam met de bloeduitslagen. Geen longembolie. "Zijn er geen afbraakstoffen van bloedstolsels gevonden in het bloed?" vroeg dokter R, die zijn nieuwe smartphone met internet goed weet te gebruiken. "Precies!" zei dokter S, duidelijk onder de indruk. Nu wist ik echt zeker dat DE PRIK niet meer hoefde. Alleen nog de ct-scan in, maar zonder contrast. Even erin en eruit, dat was alles.

Scenario 1, nee, 2
Daarna duurde het niet lang meer voordat we de uitslag kregen. Een radioloog had de beelden beoordeeld. Op de scan en de foto waren "geen noemenswaardige" afwijkingen te zien, dus het virus was het enige scenario dat overbleef. Dat moest vanzelf overgaan en dat kon wel even duren.
We besloten dat dit goed nieuws was en gingen een ijsje eten vlakbij het ziekenhuis. Ik had ook erg veel zin in een gevulde koek. "Ga maar halen bij de bakker aan de overkant, ik wacht wel", zei Rocky. Ik maakte nog een grap door met mijn armen omhoog te doen alsof ik roekeloos de drukke weg over zou steken. 

Ik bereikte veilig de bakker toen mijn telefoon ging. Dokter S. Alle radiologen samen hadden (na hun lunchpauze?) de beelden nog eens goed bekeken en toch een plekje op de long gezien. Een beschadiging als gevolg van de bestraling, die was gaan ontsteken. De behandeling zou bestaan uit Prednison 30 mg in combinatie met een maagbeschermer. Volgende week controle bij de longarts.

Dokter S excuseerde zich uitvoerig voor de verwarring, hoewel zij er natuurlijk niets aan kon doen. Ik was blij met het team radiologen dat het er niet bij had laten zitten. En scenario 2 heeft als voordeel dat pillen een happy end kunnen bespoedigen. De longschade zelf kan overigens weer herstellen na de bestraling. Maar de ontsteking moet nu worden bestreden.
Ik haalde alsnog mijn gevulde koeken en stak weer over. Bij de fiets vertelde ik het hele verhaal aan Rocky. We besloten dat dit een betere uitslag was. Ik fietste door naar de apotheek en haalde de medicijnen. Daarna even stemmen en vervolgens naar bed. 

Goed spul

Die avond liep mijn koorts nog een keer op, maar vandaag lijkt de Prednison zijn werk al te doen. Ik ben minder kortademig en voel me niet ziek. De bestralingen gaan door alsof er niets is gebeurd. Die zijn heilig. Ik laat ze hun karwei maar afmaken. Onder de bescherming van het paardenmiddel Prednison wordt dat hopelijk wat makkelijker.

Geschreven op donderdag, gepubliceerd op vrijdag.