Het zal toch niet zo zijn dat het laatste deel van mijn behandelingen me eronder gaat krijgen? De chemo's heb ik over me heen laten komen, van de operatie ben ik weer opgekrabbeld, dan kom ik die resterende 20 bestralingen toch ook wel door?! Dat zeg ik tegen mezelf op een dag als vandaag. Dat ik er nu een blaasontsteking bij heb, moffel ik voor het gemak maar onder het vloerkleed. Ik moet veel slapen van de dokter. Kijk, dat zijn recepten waar ik van hou. Van half twaalf tot half twee lag ik te knorren! Dat was wel nodig ook om energie op te doen voor het avondprogramma: een yogales in de stad, samen met Jane. Vooraf dacht ik alleen aan de ontspanning. Ik verlangde bij voorbaat naar het dekentje na afloop. Pas toen de les begon herinnerde ik me de inspanning en de pijn, die ook bij yoga-oefeningen horen. Alsof er niets aan de hand was, deed ik met bijna alles mee. Het lang maken en de borstkas 'openen' deed me goed. Maar de meeste oefeningen waren vooral erg confronterend. Wat ben ik stijf geworden! De juf hield wel rekening met me - en met een paar anderen - door aanwijzingen te geven voor een minder belastende pose. Maar als ze opdracht gaf om zo ver te strekken als je kon, dan probeerde ik dat natuurlijk wel.
Het dekentje na afloop had ik niet nodig. Mijn eigen kacheltje hield me warm tijdens het ontspannen. Ik had me ver uitgestrekt, in meer dan één opzicht. Zo zullen de komende weken ook een uitdagende oefening worden. De rek is er nog niet uit, blijkt iedere keer maar weer. En na afloop is het goed rusten. Op 9 april is de hangmat voor mij. Met een dekentje.
P.s. Tot nader bericht stuurt Ginger voortaan om de dag een bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten