High tea

Lotgenotencontact klinkt altijd een beetje zielig. Alsof alles zwaar en verdrietig is, maar dat je door het te delen iets van verlichting kunt voelen. Mijn lotgenoten zijn anders. Tijdens onze eerste ontmoeting dronken we champagne, de tweede keer overlaadden we elkaar met cadeaus en vandaag aten we de hele middag taart en cupcakes. Twee van hen halen geld op om de Alpe d'HuZes te gaan fietsen op 5 juni, dus alle circa twintig kankerwijven doneerden gul een bijdrage voor het goede doel. Het was een middag vol herkenning en hilariteit. Er werden "marmotjes" uitgewisseld: reepjes haar voor onder een mutsje. Er gingen pruiken af om trots de jonge aanplant te showen. Er werden plannen gesmeed om de chemokilo's weer kwijt te raken. Sommigen werken alweer bijna volledig, anderen willen het weer eens voorzichtig gaan proberen. En naast alle herkenning bleek ook hoe verschillend iedereen reageert op behandelingen. Mijn moeheid werd niet door iedereen herkend, ik herkende niet de heftige reacties op chemo. Na afloop voelde ik me niet zielig, maar wel erg moe. In de trein even ogen dichtdoen hielp.
Thuis op de bank maakte ik mijn handwerkje af. Precies twee maanden na de operatie is ie dan toch klaar. Zie hieronder het resultaat.