Een week later

Het is nog maar ruim een week geleden dat ik bij dokter D was om te praten over de bestraling van mijn ruggenwervel. Het lijkt veel langer. Ik was toen nog ondergedompeld in de teleurstelling over mijn moeheid. Er was maar weinig voor nodig om me te laten afzien van die hele rugbestraling, en dokter D kwam met een hele rits bijwerkingen en risico's. Hou ze maar, die bestralingen, was mijn eerste impuls. Ik heb al genoeg aan mijn serie van 33. En als het dan toch moet, overtuig me dan van de noodzaak. En met het plan om regelmatig scans te laten maken, liet ik het onderwerp voorlopig even rusten.
Nu ben ik een week verder. Iedere week op dinsdag zie ik mijn eigen bestralingsarts. Hij vroeg of ik er nog over had nagedacht. Dat had ik. Ik heb geen fluit zin in die rugbestralingen, maar ook niet in steeds maar weer de scan in moeten en aanhoren dat de beelden zo lastig zijn te interpreteren. Want daar zal het waarschijnlijk op uitdraaien. Een uitzaaiing die weg is, laat geen paraaf achter dat de boel is opgeruimd. Zolang ik niet laat bestralen, zal de onzekerheid blijven. En dat legde dokter X me ook nog een keer uit. Een scan kijkt niet op celniveau. Dus ook al zie je niets op een scan, dan nog kunnen er restanten van kankercellen zitten. En die kunnen ooit weer gaan groeien en zich verspreiden. Een week na dato heb ik daarom besloten de bestraling wel te doen. Maar niet nu. Eerst bijkomen, dan een fitte zomer en dan in het najaar nog het laatste staartje van mijn behandeling. Als het puntje op de i.