Chemo's zijn heftig en bestralingen stellen niet zoveel voor. Dat is wat iedereen denkt en wat veel lotgenoten beamen. Maar ik val met mijn bestralingen van de ene tegenvaller in de andere. Vermoeidheid vanaf week één, een blaasontsteking en nu ook nog griep erbij. Ik heb er een lang vooruitgepland familiefeestje voor moeten laten schieten. Wat gaat hier mis?
In een poging mijn mindset weer op orde te krijgen heb ik mijn blog van november teruggelezen, de laagtijdagen van de chemo. Even afgezien van de griepverschijnselen die me nu in de weg zitten, voelde ik me toen veel zwakker dan nu. En toch had ik meer moed. Waarom dat was, begrijp ik nu ook. Het gevecht tegen de sneldelende cellen was nog tastbaar. Ik voelde de tumor slinken van aardappeltje naar pelpinda. Het had iets heroïsch. Een spannend meisjesboek.
En nu? Het resultaat van de bestralingen zal niet eens meetbaar zijn. Het is dat de dokter zegt dat het moet, anders zou ik er zo mee ophouden. Wat heb ik aan een leven waarin ik mijn hardloopmaatjes zie terugkomen van hun zondagse rondje terwijl ik zelf tussen de bank en de keuken heen en weer slof?
Ik weet het heus wel, hoor. Mijn tijd komt wel weer. Het duurt alleen iets langer dan verwacht. Dit zijn de zeldzame dagen van verzet tegen behandelingen die veel ongemak geven, maar weinig tastbaar resultaat. Het bloedstollende gevecht tegen de vijand ligt achter me. Nu is het een kwestie van de verdediging op orde krijgen, om te voorkomen dat de vijand terugkeert. Want dat zou pas echt bloedstollend zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten