Met nog acht bestralingen te gaan, stabiele longen en een regelmatig slaapritme heb ik eindelijk mijn draai gevonden als bestralingspatiënt. Ik kan er nog anderhalve week plezier van hebben. Ook de afgelopen week ging het al beter. Rocky was blij dat ik niet meer somber was. Somber? Was ik dat dan? Ik was het alweer vergeten. Ik geef de lichamelijke klachten waar ik last van had de schuld. Nu het fysiek weer beter gaat, is er ook weer ruimte voor optimisme.
Vandaag fietste ik na de bestraling meteen door naar mijn eigen ziekenhuis voor een herceptinkuurtje. Ik werd warm ontvangen door de verpleegkundigen en praatte A bij over mijn wel en wee. Ze prikte me voor de laatste keer in mijn ader, want voortaan krijg ik de herceptin onderhuids in mijn bovenbeen. Dat gaat sneller en geeft ook minder de associatie met chemo. Volgende keer dus maar een rokje aan in plaats van ruime mouwen.
En nu eerst een lenteweekend met een feestje. Jane wordt 16 en dat moet gevierd worden. Prettig weekend!
Het volgende bericht van Ginger verschijnt maandag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten