Stralende dag

Met bestraling én Herceptin was het een dag met een hoog medisch gehalte. De bestraling was later dan gewoonlijk, pas aan het begin van de middag. Tot die tijd lukte het om thuis lekker bezig te zijn: treinbaan fotograferen voor Marktplaats en haargroeishampoo inpakken voor lotgenote die vandaag haar laatste chemo had. Ik heb geen haargroeiproducten meer nodig. Mijn haar zit inmiddels tamelijk raar met alle terugkomende sprietjes, die de restanten van tijdens de chemo omhoog duwen. Rod Stewart is er niks bij.
In de zon fietste ik de dagelijkse route naar radiotherapie. Na twee weken heb ik er alle gezichten wel een keer gezien, geloof ik. Het zijn er zeker acht of negen. Vandaag gebeurde er iets nieuws. Gisteren had een oplettende laborant ontdekt dat mijn linkerborst een reepje straling kreeg, terwijl die alleen voor mijn rechterborst was bedoeld. Daarom wordt sinds vandaag mijn linkerborst met een pleister platgeplakt, zodat de stralen eroverheen gaan. Slim.
Na afloop wandelde ik door de gangen van het grote ziekenhuis naar de afdeling dagbehandeling, waar mijn lotgenote die middag haar laatste chemo zou krijgen. Ze zou op dezelfde tijd aan de beurt zijn als ik voor mijn Herceptin, maar ik moest daarvoor naar mijn eigen ziekenhuis. Ik gaf het pakje af en dacht terug aan mijn eigen laatste chemo. Dan toch liever deze vermoeidheid. Zo zwak als ik me toen voelde, ben ik nu gelukkig niet.
Vervolgens weer in de stralende zon naar mijn eigen ziekenhuis, naar mijn eigen verpleegkundige A van de dagbehandeling, naar een roomkleurige stoel aan het raam. Ik kom er nog steeds graag, maar het roept ook emoties op. Om me heen gesprekken over chemo, medicijnen tegen de misselijkheid en over omgaan met de cold cap. Het ligt achter me, maar ik weet het nog zo goed. Wat een jaar is dit uit mijn leven. De Herceptin liep in een halfuurtje in en ik mocht weer naar huis. Eindelijk tijd voor een dutje. Een hele diepe dut.
En 's avonds legde ik de laatste hand aan mijn breiwerk, waar ik voor de operatie abrupt mee had moeten stoppen. Nu is het alleen nog naaien en borduren. Dit weekend komt ie af! Of er dit weekend een bericht van Ginger verschijnt, weet ik nog niet. Zaterdag ga ik naar een high tea van de kankerwijven, mijn lotgenoten van MetRobbin. Als ik daarna nog puf heb, blog ik. Anders zondag. En zonder bestraling worden het toch stralende dagen. Kan ik eens voelen hoe een opvlieger voelt bij 20 graden in de zon.