Er lijkt geen eind te komen aan de aaneenschakeling van op gang komen en weer afremmen. Nu het effect van de bestralingen tegenvalt, heb ik mijn geplande werk moeten afblazen. Ik was misschien ook wel te optimistisch dat ik nu alweer halve dagen zou kunnen werken. Ik wil ook zo graag weer een normaal leven. En zoals ik me een dag of tien geleden nog voelde, had ik het goed aangekund. Maar dat is nu weg. Ik heb een nieuw ritme van opstaan, ontbijten, douchen, fietsen naar het ziekenhuis, bestralen, terugfietsen en weer slapen. In de tijd die overblijft breng ik een pakje naar het postkantoor en hang ik een was op. Ik brei en ik luister naar een kind. Dat is het wel. Niet veel dus.
Ondertussen slik ik ook al ruim een week mijn anti-hormoonpillen, die vooral overgangsverschijnselen veroorzaken. Nu had ik die al, maar ze lijken erger te worden. Nachtelijk zweten en het afwisselend warm en koud hebben. Ik ben niet de enige. In Nederland zijn 1,3 miljoen vrouwen in de overgang, hoorde ik laatst in de documentaire uitgebloe(i)d? Het is wel uit te houden hoor, maar alles bij elkaar ligt mijn leventje weer aardig overhoop. En dat terwijl ik niet kan wachten om weer op gang te komen.
Iedere dag probeer ik het weer. Een ritme vinden waarin ik net iets meer kan. Misschien een keer een rustig rondje fitness of een klus in huis. Maar vandaag bleef het alleen bij denken over. En een potje klagen. Mag ook wel een keertje. Morgen probeer ik het weer opnieuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten