De andere kant van het hek

Het 250ste bericht van Ginger is twee dagen geleden verschenen. Dit is alweer nummer 251. Zoveel keer heb ik al informatie over mijn behandeling gedeeld, gevoelens geuit, mezelf opgepept - en daarmee soms ook anderen - en vaak ook gewoon koetjes en kalfjes op pad gestuurd naar geduldige lezers. Het is bijna niet te bevatten hoe lang zo'n behandeling duurt. Ik ben er al drie complete seizoenen mee bezig. Het is goed dat ik daar niet bij stilstond op 21 juni, toen ik mijn eerste chemo had. Dan had ik de moed niet zo lang vast kunnen houden. 

Het is ook bizar hoe zo'n behandeling je identiteit gaat bepalen. Ten tijde van mijn diagnose bleef ik me maar verbazen dat dit juist mij overkwam. Ik kwam alleen in een ziekenhuis voor blije gebeurtenissen, zoals geboorten en anti-conceptie. Met twee ouders van bijna negentig en een gezonde levensstijl zag ik mezelf fluitend honderd worden. Nu is Ginger die over het hek vliegt the story of my life. Aan de andere kant van het hek kan Ginger nog best gezond oud worden, maar het zal anders zijn dan vroeger. Hoe, dat weet ik nog niet. Misschien wel beter dan vroeger. Misschien ook bezorgder. Maar zeker ook rijker. 

Op drie seizoenen zijn de vijf bestralingen die ik nu nog te gaan heb een peulenschil. De dames van de radiotherapie zeggen het nu bijna iedere dag. "Het einde is in zicht!" En dan knik ik instemmend en ik denk: ik moet de hele week nog door. Sinds deze week heb ik geen bestraling meer op de hele borst, maar op twee verschillende gebieden: rondom het litteken op de borst én op de klieren boven de borst. De dames van de radiotherapie zijn er maar druk mee. Omdat het twee verschillende 'velden' zijn, moeten ze tussen het bestralen door binnenkomen, de tafel verschuiven en soms zijn ze zelfs met meetlintjes in de weer. De dosis is hoger, maar mijn slokdarm wordt niet meer geraakt. Die kan zich nu gaan herstellen. De huid is nog heel, misschien blijft vervellen me wel bespaard. Mijn longen zijn stabiel onder de prednison. Deze week moet ik nog twee keer voor de twee gebieden, daarna nog maar drie keer alleen voor de klieren en dan is het klaar. 

Ik ben allang aan de andere kant van hek geland. Ik heb alleen tijd nodig om er mijn weg te vinden, met vallen en opstaan. Vandaag heb ik weer eens gemerkt wat sporten voor me doet. Na de bestraling  - "het einde is in zicht!" - sleepte ik me via een bankje aan de rivier, waar ik even mijn lotgenoten appte, naar fysiotherapie om een sporttest te doen. Onder begeleiding van mijn fysiotherapeute deed ik op wel tien toestellen zoveel herhalingen als ik kon. Tot mijn verbazing kon ik nog heel veel! En wat voelde ik me opgepept na afloop! Ik had zelfs nog energie voor een gezellige lunch met loopmaatje A, met wie ik voorzichtig al plannen smeedde om in september met de Singelloop mee te doen. Want aan de andere kant van het hek ga ik natuurlijk weer hardlopen. Dat zal me helpen sneller de weg te vinden. Ik kijk ernaar uit.