Voor de kinderen was het vandaag een vrije dag, maar niet voor mij en mijn zorgverleners. Goede vrijdag begon met een bezoek aan de arboarts, (ingelaste) medische afspraak nummer vijf deze week. Mijn arboarts is een oma met een huisartspraktijk in het centrum, die zich voorstelt met haar voornaam, H. Ik was meteen op mijn gemak bij haar, terwijl ze mijn ziektejaar met me doornam, aantekeningen makend op losse A4-tjes. De feiten over mijn behandeling wist ze al, van mij wilde ze vooral weten wat de impact ervan was geweest op mij. Ze nam er de tijd voor. We waren zeker een halfuur verder toen we het voor het eerst over werk hadden. Ik vertelde over de twee klusjes die ik wilde gaan doen en de conclusie was dat ik vanaf 16 mei een poging ga doen om 25 procent te gaan werken. Als het niet lukt, kan ik weer terug naar nul. Ik mocht zelfs kiezen om voorlopig op nul te blijven, maar wat ik het liefste wil is over een maand voor 25 procent aan de slag gaan, dus daar koos ik voor. H raadde me een online programma van het Helen Dowling Instituut aan om de moeheid aan te pakken en keek nog even naar mijn borst, oksel en schouder. Ze vond het er mooi uitzien, drukte me op het het hart mijn rechterschouder te ontspannen en we maakten een nieuwe afspraak voor eind juni.
Thuis had de familie op mij gewacht met de goede-vrijdag-brunch. Na het paasbrood, eieren en croissants moesten we alweer vertrekken naar het ziekenhuis voor mijn eerste Herceptin-behandeling met een onderhuidse prik, medische afspraak nummer zes. Omdat ik het een beetje spannend vond, ging Rocky weer een keertje mee. Gelukkig beviel het goed. De prik in het bovenbeen voelde ik wel en bleef ik voelen terwijl A de Herceptin beetje bij beetje inspoot, maar na een kleine vijf minuten was het al klaar. Zo gaat het dus voortaan iedere drie weken. Ik teken ervoor.
Er stond nog één taak op mijn lijstje: het VUmc bellen om de rugbestraling in gang te zetten. De dame aan de telefoon vertelde me dat de planning vandaag vrij had, maar ze zou het dinsdag doorgeven. Tevreden ging ik naar bed. Ik was net wakker toen er telefoon voor me was. Dokter D, de Canadese radiotherapeut van het VUmc himself. De planning mocht dan vrij zijn, dokter D zat vol daadkracht. Hij had na mijn eerste aarzeling in maart geen informatie meer gekregen van mijn radiotherapeut, dokter X. Dokter D wist daarom niet beter dan dat ik voorlopig van bestraling wilde afzien. Ik legde uit dat ik meer tijd nodig had gehad om de beslissing te nemen. Hij klonk verheugd dat ik het toch wilde doorzetten. No problem. Hij gaat een CT-scan inplannen in de week na 5 mei. Met een take care sloot hij het gesprek af. Ik heb er bijna zin in om met deze dokter in zee te gaan. Een goed besluit van mijn medische vrijdag. Laat nu het weekend maar beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten