Deze week heb ik net zoveel ziekenhuisafspraken als in een gemiddelde bestralingsweek, namelijk vijf. Vandaag kon ik er al drie afstrepen. Om bij het begin te beginnen: 's ochtends moest ik me melden voor een ejectiefractiebepaling, ook wel hartecho genoemd. Doel is om te kijken of de immunotherapie (herceptin), die ik nog elke drie weken krijg, mijn hart niet te veel belast. Een zeer ervaren laborant gaf me in één keer een goeie prik met radioactieve vloeistof en daarna moest ik vier minuten stil liggen met een handdoek over mijn borst. Aankleden, terug naar de wachtkamer tot bekend was dat de foto's gelukt waren en toen door een hagelbui naar huis voor een boterham.
's Middags maakte ik hetzelfde ritje nog een keer door de stromende regen, dit keer voor een longfoto. Een week of vier geleden was er ook een longfoto gemaakt, waaruit bleek dat de bestraling schade had aangericht. Nu de bestraling is afgelopen, is het tijd om de balans op te maken. Na het maken van de foto mocht ik meteen door voor mijn derde afspraak, die met de longarts. Hij liet me de foto zien. De geplaagde rechterlong is alweer beter aan het worden. Ik moet mijn prednison nog opmaken (10 x 5 mg) en dan is het weer klaar. Ik nam afscheid van de longarts, hopelijk voorgoed.
Nu ik toch weer in het ziekenhuis was, liep ik ook nog even langs de dagbehandeling. Zoals ik al hoopte, konden ze me daar de uitslag van de ejectiefractiebepaling vertellen. 59 procent. Alles boven de 50 is goed. Het hoogste wat ik ooit heb gehaald is 61. Goed nieuws dus. De herceptinprik aanstaande vrijdag kan doorgaan.
Nu heb ik twee dagen ziekenhuisvrij. Donderdag is de eerste afspraak weer, met de oncoloog. De opluchting over het einde van de bestralingen is er nog steeds, al moet ik wel goed mijn rust bewaken. Te weinig slaap werpt meteen een schaduw. Vanmiddag heb ik dus toch maar even mijn ogen dichtgedaan op de bank. Het was maar een halfuurtje, waarin César me met rust liet. Toen ik wakker werd scheen de zon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten