Ginger is moe. Moe van het bestralen, maar ook moe van het iedere dag slapen, van de gesprekjes met de dames van de radiotherapie en van de rem die op het leven staat. Het zit er bijna op. Dinsdag om 9.50 uur, woensdag om 14.50 uur. Dan begint mijn bestralingsvakantie. Ik kan het nog niet bevatten.
Ondertussen heeft mijn inkomensverzekeraar bericht gestuurd dat men geen aanleiding ziet het arbeidsongeschiktheidspercentage te wijzigen. Ze baseren zich op gegevens die mijn oncoloog met mijn toestemming heeft verstrekt. Ik weet niet wat hij heeft verklaard, maar het geeft me een dubbel gevoel. Fijn dat ik de vrijheid heb om nog even niet te werken, maar ik mis een perspectief. Ik had best graag gehoord dat ze denken dat ik wel wat kan.
Ik kan ook wel wat. Een huurauto uitzoeken om mee op vakantie te gaan bijvoorbeeld. Mijn kantoor weer wat verder ordenen. Een blog bijhouden. En vandaag heb ik zelfs een heuse opdracht aangenomen. Niet te ambitieus, lekker thuis en met een ruime deadline. Straks moet ik mijn inkomensverzekeraar er nog van overtuigen dat ik best kan werken. Dat is toch beter dan andersom.
De juiste balans vinden tussen inspanning en ontspanning, dat wordt de kunst. Dan kan mijn leven weer in de eerste versnelling. Het wordt wel weer tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten