Liever kaartjes dan geld

Ik kom terug gefietst van de bestralingsarts - door de stromende regen - en zie dat er twee jonge mensen met rode jassen voor de deur staan. Vrienden van Jane? Nee, vast collectanten. Ik fiets achterom en zie dat Jane aan de voordeur staat. Ik kom druipend binnen en Jane roept blij: 'Oh, daar is ze. Ze zijn van de kankerbestrijding en ik heb over jou verteld.' Jane loopt de kamer in, tevreden over zo'n perfecte match van vraag en aanbod, en laat de collectanten aan mij over. Die maken onverstoord hun verhaal af. Steun voor mensen die chemokuren ondergaan en hun naasten, psychische steun. Iets met lootjes en sponsors en dat iedere euro naar de psychische steun gaat. Ik wens ze veel succes en zeg dat ik me even met andere dingen ga bezighouden. Ze nemen het goed op en vertrekken naar de buren.

Ik sluit de voordeur en raap drie enveloppen van de mat. Op de bank maak ik ze open. Steun van buurtgenoten en van Rocky's collega's. Dat is zo ongelofelijk veel waard, daar kan betaalde psychische steun niet tegenop. Ik denk dat ik daar maar eens aandacht voor ga vragen bij de kankerbestrijding. 

Even de hoek om

Die bestralingsarts is een leuke. Hij had het over mijn 'rottige klieren' (zo spreek je het uit, maar je schrijft het anders, ze zitten tussen de borstspieren). Die moeten óf worden verwijderd óf bestraald. Ik vroeg of ik mocht kiezen. Hij antwoordde: 'Verwijderen is beter. En de okselklieren moeten er toch uit, dus dan hoeft de chirurg alleen nog maar even de hoek om.' Ik kon er wel om lachen. Verder krijg ik na de operatie vanwege mijn leeftijd een serie boost-bestralingen. Een megadosis zeg maar. Omdat ik nog wel heel wat jaartjes meega. En ook daar moet ik blij mee zijn.