De eerste van zestien

De kop is eraf. Ik zit thuis op de bank te voelen wat ik voel. Wankel, af en toe een onzeker gevoel in mijn maag, moe maar duizelig als ik mijn ogen dicht doe. Dat is het wel. Het viel mee vanmorgen, de eerste van zestien chemokuren die ik tussen nu en december ga krijgen. De zenuwen in het laatste uur vooraf waren erger dan de behandeling zelf. We fietsten in de regen naar het ziekenhuis. Ik deed moeite om mijn haar niet nat te laten worden. We werden vriendelijk ontvangen op de afdeling dagbehandeling. Ik koos een chocoladeijskleurige stoel bij het raam.

Cold cap

Het eerste wat de verpleegkundige deed was mijn haar natspuiten. Dan werkt de cold cap beter. Mijn hoofdhuid moest worden gekoeld tot -4 graden in een poging haaruitval te voorkomen of beperken. Vijftig procent kans dat het werkt. De moeite van het proberen waard. Daarna begon het passen van verschillende badmutsen. De paarse zat het best. Toen nog met zijn tweeën de hoes eroverheen trekken en als een helm vastmaken onder mijn kin. En toen kwam de kou. Het deed me denken aan Noorwegen. Het ging best.

Daarna het prikken. Ook deze verpleegkundige prees mijn aderen en koos een mooie uit net boven mijn linkerhand. Ik voelde de prik goed en ik bleef hem voelen. Het zenuwachtige gevoel kwam weer terug en de cold cap voelde te klein. Het ging even niet goed: het zweet brak me uit, ik trok wit weg en voelde me afwezig. Buikademhaling bracht me in een paar minuten weer terug. De verpleegkundige noteerde dat ze de volgende keer prikt vóór het opzetten van de cap.

Ontspanning

Ik moest de cold cap een halfuur op hebben voor de eerste chemostof begon te lopen. Maar het anti-misselijkheidsmiddel mocht al wel lopen. Dat kwam in tien minuten binnen. Daarna moest het restantje uit de slang worden gespoeld met een zoutoplossing en daarna begon de eerste chemo, de rode stof Doxorubicine, ook wel Adriamycine genoemd. Er moest nog wat gehannest worden met het infuus, want er kwam geen bloed terug. De opening had zich blijkbaar vacuüm gezogen tegen de wand van de ader. Maar toen de verpleegkundige een gesprek met me aanknoopte over eventuele vragen, keek ik even opzij of het rode spul wel echt liep. Ik merkte er niets van. Het was in vijf minuten gebeurd. Toen weer tien minuten spoelen en daarna ging de derde zak aan de paal: Cyclofosfamide, met de kleur van water. Ondertussen kreeg ik eten, tomatensoep en boterhammen met kaas. Ik ontspande steeds meer. De cold cap voelde ik niet meer. Rocky kon gaan roken.

Afleiding

De laatste zak duurde een halfuur. Daarna tien minuten spoelen en de wachttijd voor de cold cap kon beginnen: nog anderhalf uur zitten. Ik bekeek foto's van Noorwegen, ik probeerde alle standen van mijn stoel en ik stoorde Rocky met iedere gedachte die in mijn hoofd opkwam. Ik was al aardig aan het hospitaliseren. 

Tegen kwart over twee kwam buurman B de afdeling op. De cap mocht af, nadat mijn haren er niet meer aan vastgevroren waren. In de auto stelde ik vast dat fietsen geen goed idee was geweest. Te wankel. Gedachten afleiden helpt enorm. Daarom ga ik nu Chicken Run kijken.