Op 4 juni zaten Rocky en ik op een bankje in een bos. We waren veel te vroeg voor de afspraak in het ziekenhuis, waar ik de uitslag van de PET-scan te horen zou krijgen. Ik noemde het de spannendste dag van mijn leven. Stop mij maar in de Mad Mill volgende keer. Desnoods in de Python, tot voor kort het engste wat ik me kon voorstellen.
Rocky kon daar nog overheen. Als kind had hij doodsangsten uitgestaan in een ingestorte, zelfgegraven ondergrondse gang. Nog steeds durft hij niet in de kruipruimte.
Vanavond was ik op het ontspannen verjaardagsfeestje van mijn 88-jarige vader. Het ging over engste dingen. Een parachutesprong met een vrije val van 45 seconden (nichtje M). Een kermisattractie met voorover kantelende bakjes die bijna de kerktoren schampten (schoonzus M).
Ik ben geen waaghals. Toch noemen mensen mij nu dapper. Maar ik ben niet uit het vliegtuig gesprongen. Ik heb geen keuze gemaakt. Er is ook maar één optie: door het spookhuis met dokters in witte jassen met naalden en slangetjes. En daarna: alsnog in de Python, omdat ik dan echt geen angst meer ken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten